prolog

z perspektywy Amy

Usiadłam na chłodnych stopniach marmurowych schodów. Wzięłam kilka głębokich oddechów. Palce kurczowo zaciskałam na śnieżno-białej kartce papieru, na której widniał mój numer uczestnika. Czekałam cierpliwie kiedy usłyszę liczbę 2033. Obserwowałam ludzi, którzy tak jak ja przyjechali tu, by spełnić swoje marzenia.
Mijały godziny, a ja nadal siedziałam zapatrzona w otoczenie. Zaprzestałam tej czynności, gdy spostrzegłam, że obok mnie dosiadł się chłopak. Po chwili niekomfortowej ciszy zaczął:
- Tomlinson. Louis Tomlinson -przedstawił się w charakterystyczny sposób dla agenta 007.
- Amy Jerkins - odparłam obojętnie, powracając do poprzedniego zajęcia.
- Zdenerwowana? - zapytał.
- Nie, oczywiście, że nie - odpowiedziałam próbując przekonać bardziej siebie niż jego.
- Powodzenia - dodał obdarzając mnie uwodzicielskim uśmiechem.
- Co? - zapytałam zdezorientowana i odruchowo rozejrzałam się po pomieszczeniu. Chłopak wskazał na kartkę, którą trzymałam w prawej dłoni.
 - Numer 2033 proszony na scenę - doszedł do mnie dźwięk wydobywający się z głośników. Moje ciśnienie momentalnie podskoczyło, płytki i miarowy oddech zamienił się na szybki i nieregularny. Miałam wrażenie, że moje serce zaraz wyskoczy. Dalej Amy, dasz radę powtarzałam sobie w myślach. Wstałam ze schodów i udałam się we wskazanym kierunku. Oślepiające światło raziło moje oczy. Ostatni raz spojrzałam w stronę kulis. Dostrzegam Louisa, który trzymał dwa kciuki w górę, starając się dodać mi otuchy. Po opowiedzeniu na podstawowe pytania z moich ust wybiegły pierwsze słowa piosenki We Are Never Getting Back Together - Taylor Swift.

z perspektywy Emily

 - Mamo. Naprawdę wszystko w porządku - odpowiedziałam ku zmartwionej kobiecie, która za drugą stroną słuchawki wychodziła z siebie. - Nie martw się o mnie.
 - Nie jest tak łatwo, nie czuć odpowiedzialności, za osiemnastolatkę podróżującą po całym świecie - zaśmiała się. Mimowolnie, na mojej twarzy zakwitł uśmiech. - Poza tym bardzo za tobą tęsknię. - dodała.
 - Nim się obejrzysz wrócę do San Francisco -powiedziałam, nerwowo pstrykając palcami. Upiłam łyk wody, z plastikowej butelki.
 - Numer 3879 proszony jest o wejście na scenę. - To jeszcz... O boże to ja!
 - Mamo, przepraszam muszę kończyć - rzuciłam szybko, i nie oczekując na odpowiedź mamy przerwałam połączenie. - Życz mi powodzenia - wyszeptałam, ku głuchemu telefonowi.
 Pospiesznie rzuciłam torbę z kolan, i w pośpiechu podeszłam pod czarne drzwi. Dotknęłam ręką gorącego od stresu czoła. Raz się żyje przeszło mi przez myśl.
 - Zdenerwowana? - spytał mężczyzna ubrany w czarny garnitur, i pod ten sam kolor lakierki.
 - Trochę - skłamałam, drapiąc się w tył głowy. Jeszcze raz pstryknęłam palcami, i weszłam na scenę. To uczucie jest... nie do opisania. Te wszystkie reflektory, wszelakie światła i oni. Czwórka jury, siedząca przede mną w "ławie sędziego".
 - Dzień dobry. Jak Ci na imię? - spytała opalona, młoda kobieta, która czerpała łyk z białego kubka, oznaczonego mianem X - FACTOR, gdyż na środku śnieżnego szkła, nalepiona była taka nalepka.
 - Emily Foster - odpowiedziałam szybko, patrząc tępo w  monumentalnie wielką liczbę osób siedzących w drugim końcu sali.
 - Ile masz lat? - wtrącił się bezwłosy mężczyzna, ubrany we fiołkową koszulę, uśmiechając się przyjaźnie.
 - Szesnaście - wyjąkałam, sztampowo mrugając oczami.
 - Co chcesz zaśpiewać? - stawiła pytanie ciemnowłosa siostra Minouge.
 - Elton John - Your Song - wyrecytowałam, przechwytując drugą dłonią mikrofon. Muzyka zaczęła płynnie ogromnych głośników, a ja zaczęłam śpiewać.